گروه جنگ نرم لوکسترین ها - از مشرق یک پایگاه خبری تحلیلی نزدیک به یهودیان اروپا درباره دلایل گرایش دختران اروپایی به گروهک تروریستی داعش می‌نویسد: دختران نوجوان مرکز ثقل جامعه غرب به شمار می‌روند: عملاً کلیت فرهنگ غرب که از اجزای کلیدی قدرت نرم غربی‌ها قلمداد می‌گردد بر اساس سلیقه دختران نوجوان شکل می‌گیرد. تلفن همراه با بهره‌گیری از شگفتی‌های فناوری اطلاعات آداب و عادات دختران نوجوانی را شکل داد که مجذوب تلفن‌های همراه شده و پای از اتاق خویش بیرون نمی‌گذارند. در واقع موفقیت تمدن غرب بدان خاطر است که دنیا را به مکانی امن برای دختران نوجوان تبدیل کرده است ـ این دختران به مدرسه می‌روند، کار پیدا می‌کنند، و می‌توانند تصمیم بگیرند که چه زمان و با چه کسی ازدواج کنند یا اینکه اصلاً می‌خواهند ازدواج کنند یا نه. هنگامی که دختران نوجوان راه خود را عوض کرده و به داعش می‌گروند این بدان معناست که غرب شکست خورده است.

نتایج یک نظرسنجی که هفته پیش توسط اندیشکده واشنگتن انجام گرفت نشان می‌دهند که گروه تروریستی موسوم به دولت اسلامی (داعش) در اروپا در مقایسه با خاورمیانه از حمایت بیشتری برخوردار است. این نظرسنجی نشان داد که تنها 3 درصد مصری‌ها، 5 درصد سعودی‌ها، و کمتر از 1 درصد لبنانی‌ها نظر مثبتی درباره داعش دارند. از سوی دیگر اما 7 درصد انگلیسی‌ها و 16 درصد فرانسوی‌ها نظر مساعدی نسبت به داعش داشتند ـ و 27 درصد شهروندان فرانسوی 18 تا 24 ساله نیز دیدگاهشان نسبت به داعش مثبت بود.

این اعداد و ارقام نباید چندان هم تعجب‌برانگیز باشند. هزاران نفر از جوانان مسلمان اروپایی پیشاپیش موطن خود را به قصد خاورمیانه ترک کرده‌اند تا ابوبکر البغدادی رهبر داعش را در ایجاد یک خلافت اسلامی یاری دهند. بی‌شک هزاران نفر دیگر هم در راهند تا در راه اعتقاداتشان بکشند و کشته شوند.

واقعیت آن است که داعش نه تنها برای مردان جوان بلکه برای زنان جوان اروپایی نیز جذابیت دارد. صدها نفر از این زنان به سوریه و عراق رفته‌اند تا با جنگجویان داعش ازدواج و در آنچه که در این گروه با عنوان جهاد نکاح رواج دارد، شرکت کنند. مطمئناً برخی از آنها مانند نورا الباثی دختر 15 ساله و یهودی فرانسوی از این کار خود پشیمان شده‌اند. اما مسئله اصلی همچنان پابرجاست: دلیل گرایش این دختران به سمت جنگجویان داعش آن است که از نظر این دختران، غرب ضعیف و فاقد خصوصیات مردانه به نظر می‌رسد و این دختران خواهان مردانی واقعی هستند که به خاطر اعتقاداتشان می‌کشند و کشته می‌شوند.

اما چرا؟ اروپا از بهداشت و رفاه عالی و همچنین مردان جوان و جذاب و زنان جوان و جذاب برخوردار است، زنانی که برخلاف اکثر زنان خاورمیانه و خارج از اسرائیل از لحاظ جنسی در دسترس هستند. پس چرا هزاران مسلمان اروپایی جنگیدن و کشته شدن در بیابان را به زندگی راحت و یا هرچند تا حدودی ملال‌آور در اروپا ترجیح می‌دهند؟

دلیلش آن است که اروپا علی‌رغم اینکه خدمات اجتماعی و کالاهای مصرفی فراوانی را می‌تواند به مردمش عرضه کند اما قادر نیست به زندگی آنها، چه مسلمان و چه غیرمسلمان، معنا بخشد. نسلی از جوانان مسلمان اروپایی رندگی نسبتاً آسان خود را در مالمو، مارسی، و منچستر رها کرده و به میادین نبرد در سوریه و عراق رفته‌اند، زیرا اروپا از ارزش‌هایی که به خاطر آنها بتوان زندگی کرد ـ یا کشته شد ـ خالی شده است. این جوانان مسلمان به همان دلیل به سوریه و عراق می‌روند که یهودیان به اسرائیل می‌روند:مقصود را جای دیگر می‌توان یافت، چه در نزد داعش یا در نزد «ولادیمیر پوتین»، رهبران ایران یا ارتش اسرائیل.

سرویس‌های امنیتی اروپا نگران آن هستند که شمار زیادی از جنگجویان جهادی که دارای گذرنامه کشورهای غربی هستند در بازگشت به اروپا باعث ایجاد دردسر شوند. آنها می‌گویند از این نگرانند که جنگجویان مذکور در خارج از کشور مهارت‌های ویژه‌ای را فرا گرفته و هنگام بازگشت به کشور بکار گیرند ـ همانگونه که «مهدی نموشه» شهروند فرانسوی در ماه می چهار نفر را در موزه بروکسل کشت.

مقامات اروپایی اما یک نکته آشکار و بارز را نادیده گرفته‌اند. «نموشه» شاید برای جنگیدن در کنار گروه‌های افراط‌گرا به سوریه رفته باشد، اما شلیک با یک سلاح اتوماتیک مهارتی نیست که تنها در میدان نبرد جهادی‌ها قابل فراگیری باشد. مسئله این نیست که مسلمانان اروپایی با چه مهارت‌هایی ممکن است از خاورمیانه بازگردند، مسئله این است که چرا همان اول اروپا را ترک کردند. از نظر مهم‌ترین هسته‌های نظامی داعش ـ یعنی قبایل عرب و بعثی‌های سابق بازمانده از دوران حکومت صدام حسین ـ خلافت خودخوانده البغدادی بیشتر شبیه یک جوک است. اما در نزد جنگجویان خارجی داعش، به ویژه جنگجویانی که از غرب قاره اروپا به این گروه پیوسته‌اند، ایده خلافت که برگرفته از تاریخ مسلمانان است از نوعی اصالت و اعتبار برخوردار است که در میان جوانان مسلمان اروپایی مشاهده نمی‌شود.

دقیقاً همین خشونت داعش است که برای اروپایی‌ها از جذابیت برخوردار است. هرچه باشد علی‌رغم اینکه ایمن الظواهری رهبر القاعده ادعا کرده است داعش «بیش از حد خشن» است اما در خاورمیانه جنگ و خونریزی چیز غریبی نیست. سطح خشونت‌ها ـ سربریدن‌ها، به صلیب کشیدن‌ها، و غیره ـ با توجه به صحنه سیاسی منطقه قابل‌انتظار است. عربستان که متحد نزدیک آمریکا محسوب می‌شود جانیان را در مرکز ریاض سر می‌برد و دوست جدید «باراک اوباما» در منطقه ـ یعنی حکومت ایران که از نظر «اوباما» یک حکومت معقول و منطقی است ـ جانیان را با جرثقیل دار می‌زند. اما از نظر جنگجویان اروپایی خشونت بیش از هر چیزی نشان‌دهنده اصالت و اعتبار است.

آنچه داعش نماد آن است بسیار احمقانه و شرارت‌بار است ـ درست مانند یکی از شخصیت‌های شرور فیلم «ترانسفرمرز» که هر چیزی را بر سر راه خود نابود می‌کند. اما این همان چیزی است که هنگام وجود خلأ اتفاق می‌افتد: ایده‌های زشت و پلید فضای خالی را پر می‌کنند. اگر نگاهی به دور و بر خود بیندازیم می‌توانیم ببینیم مفاهیم زشت، پلید و احمقانه این روزها دست بالا را دارند و مدافعان خوبی نیز مقاومت چندانی نشان نمی‌دهند.

«ولادیمیر پوتین» همچون یک اسطوره موسیقی سبک «هیپ‌هاپ» عمل می‌کند، زیرا اروپا را بر روی انگشتانش می‌چرخاند ـ او می‌تواند هرگاه که اراده کند چراغ اروپا را خاموش کند. او می‌تواند هر کاری که می‌خواهد در اوکراین انجام دهد، زیرا می‌داند که آمریکا مانعش نخواهد شد. «اوباما» گفته بود که نمی‌گذارد ایران به سلاح هسته‌ای دست یابد، اما اکنون کاخ سفید حق غنی‌سازی حکومت ایران را به رسمیت شناخته است و شاید به ایران اجازه دهد حتی از سانتریفیوژهای بیشتری برخوردار گردد. اسرائیل شاید در طول عملیات 40 روزه موسوم به «تیغه حفاظتی» حماس را در هم شکسته باشد، اما اکنون کشورهای غربی به رهبری آمریکا کنفرانسی را در راستای کمک به بازسازی غزه برگزار کرده‌اند، کنفرانسی که حماس را از زیر بار مسئولیت ویرانی و کشتار غزه رها می‌سازد. آخر چرا؟ زیرا دیگر از قدرت لازم جهت از میان برداشتن یک مشت تروریست ریشوی مسلح به آر. پی.جی برخوردار نیستند و در عوض امیدوارند آنها را با پول بخرند.

آنچه جوانان ناراضی اروپا به چشم می‌بینند این است که قدرت‌های غربی تنها به دور خود می‌چرخند. مسئله این نیست که ما از تحقیر شدن لذت می‌بریم. مسئله این است که فکر می‌کنیم هیچ چیزی ارزش جنگیدن ندارد. به همین خاطر است که هزاران جوان مسلمان اروپایی رو در روی ما قرار گرفته‌اند ـ و به همین خاطر است که دختران 15 ساله تحقیرمان می‌کنند.

منبع:

http://tabletmag.com/jewish-news-and-politics/186397/teenage-girls-europe-isis

گروه گزارش ویژه لوکسترین ها - پس از معرفی مجتمع دینی الازهر و نقش آن در سیاست مصر، در گزارش‌ ویژه پیشین به شرح ویژگی‌های کشور مصر، روند قدرت‌یابی اخوان‌المسلمین از 1928 تا 1952، آغاز حکومت نظامی سازمان افسران آزاد به رهبری جمال عبدالناصر و تعامل اخوان با ارتش حاکم تا سال 2011 میلادی و آغاز بیداری اسلامی پرداختیم. آشنایی با این تاریخچه مختصر، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر برای تحلیل صحیح و کارآمد از وقایع دو سال اخیر در مصر است. اکنون در دو بخش به تحلیل رویدادهای حکومت مرسی و حکومت کودتا می‌پردازیم تا به این سؤال پاسخ دهیم که چه شد حکومت اسلام‌گرای مرسی که با آن همه امید و فداکاری بر سر کار آمد، به ناگاه واژگون شد و همه چیز دوباره به دست ارتش افتاد؟ علت سیاست‌های غیرمنتظره مرسی به ویژه نسبت به دول خارجی چه بود؟ سیسی چه در سر دارد و چگونه توانست بر موج مخالفت علیه مرسی سوار شود؟ تحولات مصر به چه سمتی در حرکت است؟

3- مرسی چگونه شخصیتی است؟

«محمد محمد مرسي عيسى العياط» متولد 1951 در استان شرقی مصر و روستای العدوه است که تحصیلات ابتدایی را در زقازیق گذرانده، سپس در قاهره مدرک کارشناسی و ارشد خود را در رشته مهندسی فلزات دریافت کرده است. وی برای تحصیل در دوره دکتری محافظت از موتورهای هواپیما به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی رفته در همانجا تا استادیاری دانشگاه ایالتی کالیفرنیا پیش رفته است. سپس دوباره به زقازیق برگشته تا در دانشکده مهندسی به تدریس بپردازد. مردم مصر وی را ابتدا به عنوان نماینده فعال شهر زقازیق در مجلس شورا شناختند پس از اینکه در سال 2000 میلادی توانست رأی آن شهر را بدست آورد. وی بعلت مواضعش، چند بار توسط مبارک به زندان انداخته شد که یکی از آنها 7 ماه به طول انجامید.

در انتخابات مجلس شورا پس از تغییر قانون اساسی، حزب اخوان‌المسلمین و اسلام‌گرایان توانستند بیش از 40% کرسی‌های مجلس را از آن خود کنند و در انتخابات ریاست‌جمهوری نیز، محمد مرسی به عنوان نامزد حزب آزادی و عدالت با اختلاف کمی از احمد شفیق به پیروزی رسید.

مرسی دوره‌ کوتاهی از ثبات نسبی را برای مصر فراهم کرد که البته به دلیل شرایط انقلابی، متلاطم‌تر از دوره مبارک بود. از همان ابتدا سخن از 70 میلیارد دلار خروج سرمایه کشور توسط خانواده مبارک شد. از آن بدتر، سرمایه‌داران مصری سرمایه خود را از مصر خارج کردند و سرمایه‌داران خارجی نیز منتظر ایجاد شرایط سیاسی شفاف‌تر ماندند. توریست‌ها فعلاً به کشورهای دیگر سفر کردند تا تفریح‌شان به عزا تبدیل نشود. پلیس شاید به اشاره ارتش چندان دلیلی برای ایجاد امنیت سخت‌گیرانه نمی‌بیند. اعتصاب در مراکز مختلف، خبری است که هر روز مصری‌ها می‌شنوند. جایگزینی کمک‌های چندمیلیاردی دولت‌های خارجی همچون آمریکا که قطع شده، حل مشکلات میلیون‌ها فقیر و از همه بدتر، تعمیر اقتصاد بیمار مصر که ضربه انقلاب نیز آن را به‌هم‌ریخته‌تر کرد، به سالیان درازی نیاز داشت که همه تحمل آن را ندارند. مشکلات اقتصادی روزبه‌روز بیشتر می‌‌شد.

از طرف دیگر تصور مردم مصر از اخوان‌المسلمین، یک تشکل قدرتمند و سازمان‌یافته بود که توانسته بود در طول 60 سال حکومت ارتشیان، دوام بیاورد. مهارت سازمانی و انضباط تشکیلاتی آنها بی‌نظیر تلقی می‌شد. اما در عمل، مردم مصر با حکومتی روبرو شدند که قدرت مدیریت کشور را نداشت. شاید برخی از مشکلات دولت از عدم همراهی ارتش برمی‌آمد، اما برخی دیگر به ضعف قدرت مدیریت مرسی و اطرافیانش برمی‌گشت. مرسی پیش از ریاست‌جمهوری وعده‌های زیادی در مورد 100 روز نخست زمامداری‌‌اش داده بود، اما تنها 15% از آن به طور کامل تحقق یافت. مدیران تازه‌کار دائماً دچار خطاهای روشن می‌شدند و مدیران باتجربه نیز نگران آینده شخصی خود بودند.

در همین اوضاع، اقتصاد همچنان بیمار بود و دولت در برقراری ارتباط با صندوق بین‌المللی پول که برای بازسازی اقتصادی مصر ضروری بود، دچار مشکل شد. کار بجایی رسید که 70% از احتیاجات غذایی مردم مصر از واردات تأمین می‌شود. 25 تا 40% اقتصاد مصر نیز در اختیار کامل ارتش است که طبیعتاً همکاری لازم را با مرسی نمی‌کردند. تورم شدید به ویژه در محصولات غذایی بوجود آمد و قطعی‌های مکرر برق و صف‌های طولانی در مراکز توزیع سوخت، مردم را کلافه کرده بود.

دعوا بر سر قانون اساسی همچنان ادامه داشت و تیترهای ریز‌و‌درشت رسانه‌ها دائماً موجی از عدم‌ اطمینان را به جامعه تلقین می‌کرد. مردم نمی‌دانستند بالاخره مجلس مؤسسان قانون اساسی پیش‌نویس خود را نهایی می‌کند یا کمیته انتصابی رئیس‌جمهور مانع آن خواهد شد. نهایتاً پس از برگزاری رفراندوم قانون اساسی و رأی 60 درصدی به آن، گروه‌های لیبرال و مسیحی اعلام کردند آنها از فرآیند تدوین پیش‌نویس حذف شده بودند. دیدبان حقوق بشر نیز نارضایتی خود را از برخی ضعف‌های قانون اساسی از جمله تداوم محاکمه شهروندان توسط دادگاه‌های نظامی و عدم وجود آزادی کامل بیان و مذهب اعلام کرد.

مردم مصر زندگی شخصی و دغدغه‌های کوتاه‌مدت خود را دارند و بسیاری‌شان چندان تفاوتی میان مبارک و مرسی نمی‌بینند. اگر شرایط سخت باشد خیلی‌ها دوباره رنگ عوض می‌کنند، و کردند، به ویژه اینکه از روی‌کارآمدن ارتش بیم کمی داشتند، زیرا دیده بودند مبارک نسبتاً به راحتی و پس از 18 روز اعتراض مردمی از قدرت کناره‌گیری کرد.

خبر خوب اینکه وضعیت سیاسی کشور به گونه‌ای شد که هیچ گروهی نمی‌توانست به تنهایی اقتدارگرایی را پیش‌گیرد. اخوان مجبور به ائتلاف با سایر گروه‌ها بود و جالب اینکه گروه‌های لیبرال و مستقل استعداد بیشتری برای ائتلاف با اخوان داشتند تا گروه‌های دینی که از نظر دینی هم مخالف اخوان بودند. این سازوکار در پارلمان و سپس در نگارش قانون اساسی نشان داد گروه‌های اسلام‌گرا به هیچ‌وجه اکثریت مطلق ندارند. اخوان نیز با روحیه دموکراتیک خود تلاش نکرد تا قانون مد نظر خود را تحمیل کند، در نتیجه خشونتی در این زمینه درنگرفت. مرسی در سیاست داخلی و مدیریت ادارات دولتی نیز از اِعمال قدرت ناتوان بود، هم به دلیل حضور بازمانده‌های رژیم مبارک، هم ساز مخالف ارتش و هم داشتن نوعی روحیه دموکراتیک. در نوشتار گذشته گفتیم که حزب عدالت و آزادی به شدت بر دموکراسی و ارزش اخلاق تأکید دارد. مرسی تلاش می‌کرد بدون تنبیه‌هایی که مبارک برای متخلفین از دستورات خود تعیین می‌کرد، کار خود را به پیش ببرد. گویا مصریان زبان زور مبارک را بهتر می‌فهمیدند.

این طرف در ارتش تغییراتی رخ داد، یعنی حسین طنطاوی (10 سال وزیر دفاع مبارک و 16 ماه ریاست شورای نظامی در اداره مصر پس از استعفای مبارک تا ریاست‌جمهوری مرسی)، سامی عنان و مراد موفی کنار رفتند، اما ناظران هر چه تحولات به پیش می‌رفت، درمی‌یافتند که ارتش نه تنها شکست نخورده بلکه برای بازیابی نقش گذشته خود آماده می‌شود. حتی رویکرد دولت مرسی در ارتباط با متحدان ارتش و مبارک یعنی آمریکا و اسرائیل چندان تغییری با گذشته نداشت. این اتفاقات البته از دید ناظران خارجی جزء خبرهای خوش بود اما برای اخوان‌المسلمین خیر. چرا که دائماً بسیاری از حامیان داخلی خود را از دست می‌داد.

دولت به دنبال دوستانی در خارج می‌گشت اما هر چه بیشتر می‌گشت، کمتر می‌یافت. کسی دل خوشی از دول اسلام‌گرا نداشت، آن هم اسلام اخوان‌المسلمین که افتخارش به سیدقطب، مراد سران القاعده است. ایران نیز که ظاهراً به همکاری با مرسی متمایل بود، نه وجهه خوبی در میان سران اخوان داشت (پیش‌تر گفتیم که اخوانی‌ها خاطره بدی از حکومت سوریه در سرکوب نیروهای‌شان و عدم حمایت ایران از آنها دارند، جدا از اینکه گرایش‌های ضدشیعی در برخی نیروهای اخوان وجود دارد) و نه خود در سیاست خارجی با وی اشتراک نظر داشت، زیرا مرسی پیمان کمپ‌دیوید را لغو نکرد، روابط مصر را با اسرائیل قطع و با ایران وصل نکرد ضمن اینکه به جای جهاد علیه اسرائیل بر "به اصطلاح جهاد" علیه بشار اسد تأکید داشت و برای آن اشک می‌ریخت. مرسی حتی در جایگاه رئیس اجلاس عدم تعهد در تهران اعلام کرد حکومت اسد مشروعیت خود را از دست داده و همه باید همبستگی خود با مردم سوریه و آمادگی خود را برای حمایت از سوریه جدید و آزاد اعلام کنند. مرسی همچنین در برابر قتل حسن شحاته از علمای شیعه مصر به دست گروه‌های سلفی که کمی پیش از کودتا رخ داد، سکوت کرد.

مرسی حتی در جایگاه رئیس اجلاس عدم تعهد در تهران اعلام کرد حکومت اسد مشروعیت خود را از دست داده و همه باید همبستگی خود با مردم سوریه و آمادگی خود را برای حمایت از سوریه جدید و آزاد اعلام کنند

روی‌هم‌رفته علاوه بر مشکلات مختلف اقتصادی که گفته شد، در عرصه اجتماعی-سیاسی نیز مردمی که از روی‌کارآمدن اخوان حمایت کرده بودند، به تدریج دریافتند که نه گروه‌های دیگر (به ویژه ارتش) اجازه اِعمال سیاست‌های مدنظر اسلام‌گرایان را می‌دهد و نه خودِ اخوان (شاید به دلیل پایبندی به دین) تمایلی به اقتدارگرایی و تحمیل نظرات خود دارد. در عرصه سیاست خارجی نیز نه تنها رابطه مصر با متحدان مبارک عوض نشده است، بلکه هر روز از متحدان مصر کاسته می‌شود و مصرِ منزوی هر چه کمتر امکان دستیابی به اهداف مختلف خود را دارد. بسیاری از مردم دریافتند که دستاوردهای انقلاب بسیار کمتر از ناآرامی‌ها و نگرانی‌های آن بوده است در نتیجه وقتی فعالان اجتماعی (احتمالاً به اشاره ارتش) از چند هفته پیش از سرنگونی مرسی، آغاز به جمع‌آوری امضا علیه وی کردند، با آنها همراهی کردند.

سیسی در بیانی هشداردهنده از لزوم جلوگیری از «ناآرامی و جنجال سیاسی» سخن گفت و تأکید کرد «شایسته ارتش نیست که بار دیگر به سیاست باز گردد». کم‌کم ناآرامی شهرهای بزرگ را فراگرفت، گروه‌های سیاسی معترض، بازمانده‌های رژیم مبارک و حتی گروه‌های متشکل از جوانان انقلابی که مبارک را به زیر کشیده بودند، اکنون در میدان التحریر علیه مرسی شعار می‌دادند. 7 تن از وزرای مرسی استعفا کردند. سیسی در آن زمان با لحنی بیطرفانه اما تهدیدآمیز به عنوان فرمانده ارتش در بیانیه‌ای خطاب به گروه‌های سیاسی اعلام کرد ارتش بر میزان قدرت خود آگاهی دارد، بنابر این «بهتر است در میان خود به تفاهم برسید. این ارتش، آتش است. با آتش بازی نکنید و نخواهید که وارد بازی شما شود، البته نه اینکه آتشی علیه اهل خود و کشورش باشد. از این رو چاره‌ای جز تفاهم میان ما وجود ندارد... و این گزینه‌ای است که از نهایت اهمیت برخوردار است.». اینها همه ظاهرسازی بود، و البته بهانه برای عدم مقابله جدی نیروهای انتظامی و نظامی با شورش‌گران علیه مرسی.

 سیسی به رئیس‌جمهوری پیشین اجازه داد تا پیامش را برای شوراندن مردم علیه ارتش منتشر کند تا مدرکی علیه وی در دادگاه داشته باشد

نهایتاً ارتش با یک مهلت صوری 48 ساعته به مرسی برای آرام‌ساختن اوضاع و جلوگیری از جنگ مدنی، کنترل را در دست گرفت، مرسی را بازداشت کرد و برای حفظ ظاهر، عدلی منصور را به ریاست‌جمهوری موقت گماشت (کسی که در ژانویه 2014 سیسی را به درجه ارتشبدی ارتقا داد). سیسی به رئیس‌جمهوری پیشین اجازه داد تا پیامش را برای شوراندن مردم علیه ارتش منتشر کند تا مدرکی علیه وی در دادگاه داشته باشد. کمی بعد، اخوان‌المسلمین در مصر و عربستان سعودی به عنوان یک گروه تروریستی اعلام شد و حتی دیوید کامرون اعلام کرد فعالیت‌های این جمعیت در انگلیس را زیر نظر خواهد گرفت. آل‌سعود که بیش از همه از بیداری اسلامی به تنگ آمده بود، مهمترین حامی سیسی در منطقه محسوب می‌شود. پیش‌تر گفتیم سیسی نماینده ارتش مصر در عربستان نیز بوده است. در مقابل ترکیه به شدت برآشفت زیرا مرسی همکار وی علیه حکومت بشار اسد در سوریه و همراه وی در تضعیف ایران و عربستان به عنوان دو رقیب قدرتمند بود.مرسی و اردوغان یک وجه اشتراک دیگر نیز داشتند: هر دو با رویکردی اسلام‌گرا در پی حاکمیت دموکراسی پس از یک دوره حکومت ارتش در کشورشان بودند.

ارتش با یک مهلت صوری 48 ساعته به مرسی برای آرام‌ساختن اوضاع و جلوگیری از جنگ مدنی، کنترل را در دست گرفت

در نهایت مرسی حتی نتوانست حمایت حزب «نور» را که گرایش‌های اسلام سلفی دارد و همرزم اخوان علیه مبارک بود، با خود حفظ کند. این حزب در انتخابات اخیر از سیسی حمایت کرد.

روایت سیسی از علل سقوط مرسی جالب است و البته جانبدارانه. وی معتقد است مرسی نه تنها در داخل تنها با گروه‌های اسلامی کار می‌کرد و در میان همه نهادهای حکومت، دشمن می‌تراشید بلکه زمینه ورود گروه‌های جهادی و سلفی را از افغانستان به مصر فراهم کرد، چرا که هدفش بازسازی امپراتوری اسلامی بود. مرسی با تحمیل ارزش‌های اخوانی بر مردم متکثر مصر، 51% حمایت اولیه را به 5 تا 10% کاهش داد. سیسی مدعی است از حمایت و مشورت آمریکا در اقداماتش برخوردار بوده است اما مرسی مشورت هیچ‌کس را نمی‌پذیرفت و تنها تابع جمعیت اخوان بود. سیسی ادعای مضحک دیگری را نیز مطرح ساخته: «من از آمریکاییان خواستم تا به رئیس‌جمهوری پیشین (=مرسی) کمک کنند تا بر مشکلاتش فائق آید اما آنها کمک‌های مالی گذشته را نیز قطع کردند»!

ژنرال سیسی: «من از آمریکاییان خواستم تا به رئیس‌جمهوری پیشین (=مرسی) کمک کنند تا بر مشکلاتش فائق آید اما آنها کمک‌های مالی گذشته را نیز قطع کردند»

4- ژنرال سیسی چه در سر دارد؟

سیسی البته روایت خود را دارد. وی، هوادارنش و گروه‌های سیاسی حامی‌اش معتقدند مرسی سیاستی متعصبانه و تحمیلی را در داخل به اجرا گذاشت و در خارج نیز با گروه‌های سلفی هم‌پیمان بود. آنها می‌گویند مرسی مصر را به اندازه اخوان کوچک کرده بود. سیسی آمده است تا دموکراسی واقعی را به اجرا گذارد، از جدال‌های بیهوده مذهبی در عرصه سیاست جلوگیری کند، مصر را برای همه گروه‌ها بخواهد، به امنیت و اقتصاد مصر رونق بخشد و خواست‌های انقلاب 2011 میلادی را تحقق بخشد.

اما هشام قاسم فعال و تحلیلگر مسائل سیاسی در قاهره معتقد است در صورت تداوم سرکوب در عین عدم حمایت مردمی که خود را به وضوح در انتخابات اخیر نشان داد، احتمالاً باید منتظر شورش سوم باشیم. بگذاریم تا زمان همه چیز را روشن کند. فعلاً کار سیسی با سرکوب در سیاست داخلی، کسب حمایت آمریکا و عربستان و سازش با ایران در سیاست خارجی به پیش می‌رود. سیسی عبرت‌های زیادی از حکومت مرسی گرفته است.

منابع و مآخذ:

http://www.nbcnews.com/news/world/egypt-asks-youtube-remove-tahrir-square-sex-assault-video-n130296

· http://www.washingtonpost.com/world/africa/in-egypt-election-low-turnout-undercuts-sissis-goal-of-sweeping-mandate/2014/05/28/6e581660-e688-11e3-afc6-a1dd9407abcf_story.html

· http://www.reuters.com/article/2014/06/21/us-egypt-brotherhood-ruling-idUSKBN0EW0B520140621

· http://www.usnews.com/news/world/articles/2014/06/14/egypt-sends-13-to-trial-for-sexual-violence

· http://csis.org/publication/middle-east-notes-and-comment-covering-coup

· http://csis.org/publication/cautious-optimism-egypt

·http://www.washingtonpost.com/world/middle_east/washington-post-interviews-egyptian-gen-abdel-fatah-al-gen-sissi/2013/08/03/6409e0a2-fbc0-11e2-a369-d1954abcb7e3_story.html

·http://www.ar.shafaqna.com/egypt/item/25893

·http://www.france24.com/ar/20140525

· http://www.theguardian.com/media/2014/jun/24/al-jazeera-journalists-sisi-egypt-denied-celemency

· http://edition.cnn.com/2013/07/02/world/meast/egypt-morsy-profile/

·http://www.alarabiya24.com/ar/news/14870

· http://archive.arabic.cnn.com/2012/egypt.elections/4/18/Mohammad-Mursi-Egypt/

·http://www.islahweb.org/ar/content/2012/9/6974/

·http://www.alarabiya24.com/ar/news/14957/

·http://lhvnews.com/ar/news/3118/

·http://www.wijhatnadar.com

به گزارش لوکسترین ها،‌ از فارس «اعدام...» خط پایان پرونده ای شد که در ماه های اخیر سرو صدای زیادی به پا کرد؛ پرونده ای که شبیه داستان فیلم‌های سینمایی بود تا یک روند قانونی قضایی که باید دادگاه عادل درباره آن تصمیم می گرفت.

ریحانه جباری دختری که سال 86 و در سن 19 سالگی مرتضی سربندی را به قتل رساند و با پیگیری های پلیس به عنوان مظنون اصلی این پرونده معرفی شد، ساعت 6 صبح 3 آبان 93 به دار مجازات آویخته شد.

موضوع این گزارش اما بررسی موضوعات فنی و جنایی پرونده ریحانه جباری نیست و قطعا نگاه کردن از چنین زاویه ای باید از سوی افراد متخصص قضایی صورت گیرد.

اما سوالی که ساعت‌ها و روزهای پس از اجرای حکم اعدام ریحانه ذهن بسیاری از مردم را درگیر کرده این است که «چرا ریحانه اعدام شد؟»‌ و یا «چرا خانواده مقتول رضایت ندادند تا دختری جوان از مرگ نجات یابد؟»

جنجال آفرینی یا تلاش برای بخشش؟!

طبیعی بود که از همان روزهای ابتدایی تلاش خانواده جباری برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول آغاز شود.

خانواده جباری همچنین وکیلی را برای دفاع از فرزندشان در دادگاه انتخاب کردند؛ وکیل نام آشنایی که تخصص فراوانی در جنجالی کردن اینگونه پرونده ها داشت.

«محمد مصطفایی» وکیل پایه یک دادگستری وکالت ریحانه جباری را می پذیرد و راهی را آغاز می کند که قبل از این در پرونده سکینه آشتیانی (کسی که همسرش را به همدستی مرد دیگری به طرز وحشتناکی به قتل رسانده بود) در پیش می گیرد.

مصطفایی با خبری کردن بخش های مختلف پرونده جباری سعی می کند تا پرونده را یک مورد حقوق بشری جلوه دهد و نهادهای مختلف بین المللی را وادار به فشار به قوه قضائیه کند تا از این طریق از اجرای حکم ریحانه جباری جلوگیری کند.

وی با انتشار مطالبی در سایت های ضدانقلاب با عناوینی همچون «ریحانه جباری در آستانه اعدام» و «حکم قصاص برای دفاع از شرافت» سعی می کرد مسیر افکار عمومی را به سوی همدردی با ریحانه جباری سوق دهد.

در خلال انتشار جزئیات پرونده جباری،‌ وکیلی که این روزها در خارج از کشور با پناهندگی سیاسی زندگی می کند، با انتشار اخباری درباره خانواده مقتول آنها را وابسته دستگاه های امنیتی معرفی کرده و از این ره آورد اینگونه جلوه دهد که حکم اعدام جباری با اعمال نفوذ خانواده مرحوم سربندی صادر شده است.

مادر ریحانه جباری ماجرای افشای اخبار این پرونده از سوی مصطفایی را در پاسخ به این سوال که آیا شما از شبکه های اجتماعی و کمپین های مختلف کمک خواسته اید؟ اینگونه روایت می کند: من اگر اهل کمپین بودم همان سال‌ها این کارها را انجام می‌دادم. یک روز شنیدم یکی از رادیوهای خارجی درباره ریحانه حرف می‌زند. رفتم سراغ مصطفایی را بگیرم. پیدایش نکردم. پیغام دادم نمی‌خواهم پرونده، رسانه‌ای شود. اما پیش از این روزنامه‌های داخلی این خبر را کار کردند. من دیگر دسترسی به وکیل مان نداشتم. در این مدت از اسپانیا، امریکا، کانادا و خیلی رسانه‌های خارجی برایم پیغام گذاشتند و گفتند می‌خواهیم مصاحبه کنیم اما من قبول نکردم. به هیچ عنوان با رسانه‌های خارجی صحبت نکرده و نمی‌کنم.

خانواده جباری زمانی متوجه رسانه ای شدن پرونده دختر خود می شوند که مصطفایی برای گرفتن پناهندگی سیاسی، پرونده هایی نظیر پرونده ریحانه جباری و سکینه آشتیانی را دست آویز کرده و در خارج به سر می برد.

اما پس از انتشار اخبار پرونده جباری، شبکه های اجتماعی پر شد از تحلیل های هدف دار درباره پرونده ریحانه جباری و قتل مرتضی سربندی؛ تحلیل هایی که از جباری یک دختر بی دفاع می ساخت و از مقتول یک مفسد و جانی.

این تحلیل های هدف دار که از جایی خاص تزریق می شد،‌ فشارها را به خانواده سربندی افزایش داد؛ هدفی که مطلوب گردانندگان این موج رسانه ای بود. اما این فشارها باعث شد خانواده مقتول آبروی خود را در معرض خطر ببینند.

خانواده جباری اما بعد از مصطفایی به سراغ فرد دیگری رفتند که او نیز تبحر خاصی در گرفتن پرونده های جنجالی داشت.

«عبدالصمد خرمشاهی» از نیمه راه وارد این پرونده شد و وکالت ریحانه را بر عهده گرفت. خرمشاهی پیش از آن وکالت پرونده هایی جنجالی نظیر ندا آقا سلطان، رکسانا صابری و ... را نیز بر عهده داشته است.

خرمشاهی نیز راه مصطفایی را در پیش می گیرد و مصاحبه های وی با رسانه های مختلف درباره پرونده جباری باعث رنجش خانواده سربندی می شود و فضا را برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول سخت تر می کند.

وقتی تحت فشار قرار دادن خانواده مقتول نتیجه عکس می دهد!

قوه قضائیه به صورت یک روال مشخص در پرونده های قتل ورود کرده و تلاش می کند با برگزار جلسات صلح و سازش از خانواده مقتولین رضایت بگیرد و درباره پرونده جباری این روند تا آخرین لحظه اعدام ادامه پیدا کرد.

اما انتشار داستان‌های مختلفی از پرونده جباری مبنی بر قصد سربندی برای تجاوز به ریحانه و دفاع وی از شرافت خود و مطالبی از این دست در رسانه های ضدانقلاب و شبکه های اجتماعی و همچنین مصاحبه های خرمشاهی، خانواده سربندی را برای بخشش جباری مردد کرد.

 تلاش برای مظلوم نمایی با استفاده از سن ریحانه در زمان ارتکاب قتل

فرزند مقتول در مصاحبه ای با روزنامه اعتماد درباره موج سازی‌های رسانه ای می گوید: متهم علاوه بر قتل و گرفتن جان یک نفر و داغدار‌کردن خانواده‌ای، فکر می‌کند با تهمت‌زدن نجات می‌یابد و در جوامع داخلی و خارجی برای خود کسب محبوبیت می‌کند. بهره‌برداری رسانه‌های خارجی از جریان این شک را به وجود می‌آورد که این اقدامات با برنامه‌ریزی انجام و این فرد حاضر شده یک نفر را بکشد و خود را در معرض خطر و در برابر اصحاب رسانه قرار دهد تا برای آنان آبرو بخرد و آبروی سیستم قضایی را ببرد.

وی در ادامه با گلایه از برخوردهای رسانه ای با این موضوع تصریح می کند: چرا برخی افراد در سایت‌ها به خود اجازه می‌دهند بدون علم و اطلاع کامل از ابعاد مختلف پرونده به راحتی تحت‌تاثیر نوشته‌های مغرضانه رسانه‌های آن طرف آب قرار بگیرند و مطالبی غیرواقعی را انعکاس بدهند.

فرزند مقتول تاکید می کند که درخواست‌های بخششی که از سوی افراد مختلف به آنها رسیده هیچ نقشی در تصمیم آنها نخواهد داشت و تنها با روشن شدن «حقیقت»‌ و بیان آن از سوی جباری و اعاده حیثیت از خانواده سربندی، قاتل را خواهند بخشید.

در این میان اما تا آخرین لحظه نیز موج سازی‌های رسانه‌های ضد انقلاب درباره این پرونده قطع نشد و این رسانه های چند روز قبل از اعدام جباری نیز با انتشار اخباری سعی می کردند اعدام وی را نقض حقوق بشر در ایران عنوان کرده و روند پرونده را منحرف کنند.

این رسانه ها با تیترهایی  مانند «جباری در آستانه اعدام» و همچنین باز نشر مطالب و تهمت های مطرح شده درباره پرونده و سیستم قضایی، خانواده سربندی را بیش از پیش تحت فشار قرار دادند.

اما نکته قابل توجه اینکه افرادی که از بیرون روند پرونده جباری را دنبال می کردند به خوبی متوجه بودند که این فشارها خانواده سربندی را برای قصاص ریحانه جباری مصمم‌ خواهد کرد نه منصرف.

یکی از وبلاگ نویسان اصلاح طلب در مطلبی در وبلاگ خود از دیدارش با عباس عبدی و تحلیل وی درباره این موضوع می نویسد.

او ماجرای حرف های رد و بدل شده میان خود و عبدی درباره پرونده جباری با اینگونه روایت می کند: «حدود یک ماه پیش بود. به دلیل دیگری خدمت «عباس عبدی» رسیده بودم که در خلال گفت و گو، بحث برخوردهای رسانه‌ای با مساله «قصاص» و درخواست «بخشش» پیش کشیده شد. آقای عبدی بی‌مقدمه و با اطمینان کامل گفت «با رفتارهایی که این فعالان انجام دادند من تردید ندارم که ریحانه اعدام می‌شود». از آن تاریخ به بعد، من بارها و بارها در شبکه‌های اجتماعی اخباری از فعالینی دیدم که ادعا می‌کردند پرونده وارد مراحل خوبی شده و یک عده‌ای پا در میانی کرده‌اند و خلاصه بارقه‌هایی از امید دمیده شده است. صبر کردم و منتظر پایان کار ماندم که ببینم پیش‌بینی عباس عبدی درست بود، یا ادعای این دوستان. با کمال تاسف حق با آقای عبدی بود.»

استدلال عبدی در مکالمه با این وبلاگ نویس ساده بوده است «خانواده مقتول هیچ چیزی برای از دست دادن ندارند. یک عزیزی را که از دست داده‌اند. آبروی‌شان را هم که فعالین رسانه‌ای بردند. به آن‌ها تهمت اطلاعاتی بودن زدند. به مقتول‌شان تهمت تجاوز به عنف زدند. حالا چه این اتهامات درست باشد و چه نادرست، قطعا این خانواده انتقام تمام این بی‌آبرویی‌ها را با اجرای مجازات می‌گیرد تا دست‌کم به دنبال این همه آسیبی که دیده، یک تقاصی هم گرفته باشد»

و در نهایت نیز پیش بینی عبدی و بسیاری از ناظران بیرونی پرونده درست از آب در می آید و جباری اعدام می شود.

نکته عجیب تر اما اعتراف عبدالصمد خرمشاهی وکیل ریحانه جباری درباره نتیجه فشارهای رسانه ای بر روی این پرونده است.

وی پس از اعدام جباری در مصاحبه ای با بی بی سی فارسی درباره اجرای حکم اعدام ریحانه تصریح می کند:‌ این اتفاق قابل پیش بینی بود؛ چرا که حاشیه‌هایی که پیرامون پرونده به وجود آمد و جنجال هایی که به راه افتاد، باعث ناراحتی خانواده مقتول شد.

وی همچنین تصریح کرد: علی رغم تلاش زیادی که برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول انجام گرفت، حاشیه‌هایی که کمپین‌ها و سایت‌ها به راه انداختند، مسیر پرونده را از روال عادی خارج کرد و خانواده سربندی حاضر به گذشت نشدند.

این اعتراف صریح خرمشاهی مشخص می کند که کمپین ها و فشارهای رسانه ای که به ظاهر برای نجات جباری ایجاد شده بود در نهایت منجر به مرگ وی شد.

یک پرونده مشابه/ کمپین بازی‌هایی که متهم را نجات نداد

سال 82 پرونده قتلی بر روی میز دادستان رشت قرار می گیرد؛ پرونده ای که حکایت از قتل یک زن میانسال دارد.

«دل آرا دارابی» که در آن زمان دختری 17ساله بود با انگیزه سرقت (براساس اعلام دادستانی و جزئیات پرونده) به همراه دوست پسرش وارد منزل دختر عموی پدر خود مهین دارابی شده و او را با ضربات چاقو و چوب بیس بال به قتل می رساند.

نکته جالب آنکه وکالت این پرونده را نیز عبدالصمد خرمشاهی بر عهده دارد و دقیقا پرونده همان مسیری را طی می کند که بعدها پرونده جباری نیز در آن مسیر قرار گرفت.

کمپین ها و اخبار و مختلفی از این ماجرا منتشر می شود و افراد مختلف مانند هنرمندان وارد ماجرا می شوند. همزمان با تلاش های قوه قضائیه برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول، دروغ ها و تهمت های مختلفی درباره خانواده مقتول منتشر می شود.

کمپین های «نه به اعدام دل آرا!»‌ وی را دخترکی مظلوم معرفی می کنند که قربانی یک توطئه و یا حس کودکانه شده و اکنون بی گناه بوده و اعدام وی ظلم به حقوق بشر است.

 خرمشاهی وکیل پرونده جباری که پیش از این وکیل دل آرا دارابی نیز بوده است

اما نکته قابل توجه در این پرونده نامه ای است که چندی پیش از اجرای حکم اعدام یعنی در روز 31 فروردین همان سال از سوی فرزندان مقتول نوشته شده و حاوی نکات قابل توجهی است.

در نامه فرزندان مقتول ضمن انتقاد از رسانه ها و کمپین های حامی دل آرا دارابی آمده است: «ما بازماندگان مرحوم مهین دارابی حقیقی (مادر مهربان مان) پنج سال و سه ماه و 21 روز است که شکوه و شکایت و اندوه خود را از قتل فجیع مادر بی گناهمان با ضربات متعدد چاقو و نمک هایی که جامعه روزنامه نگاری و برخی فعالان حقوق بشری بر زخم مان پاشیده اند، فرو خورده ایم اما این بار برای دفاع از خون به ناحق ریخته مادر و حیثیت خودمان ناچار از این نامه سرگشاده ایم.»

در ادامه این نامه خانواده مقتول تاکید می کنند: «ما با دانسته های پرونده و به چشم دیدن بازسازی صحنه مجاب شدیم قاتل کسی جز دل آرا نیست ولی دردناک تر از مرگ مادرمان رفتاری است که شما رسانه ها و بعضی از فعالان حقوق بشر و خانواده دل آرا و به خصوص تاکید می کنم به خصوص وکیل دل آرا (عبدالصمد خرمشاهی) پیش گرفته اید.»

نکته قابل تاملی که در این نامه آمده آنجاست که خانوده مقتول با تاکید بر اینکه ما قصد داشتیم با توجه به تلاش هنرمندان و دیگر افراد خیرخواه رضایت دهیم ولی برخی رفتارها مانع از این تصمیم شد.

خانواده مرحوم مهین دارابی در بخش پایانی نامه خود تصریح می کنند:« [تلاش برای تحت فشار قرار دادن خانواده ما] کار را به اینجا رسانید که راهی جز اجرای حکم دادگاه باقی نماند و عامل اصلی آن در درجه نخست وکیل و پدر دل آرا و در درجه دوم رفتار غیرعادلانه شما [فعالان رسانه ای و کمپین ها]  و تضییع خون مادرمان و حقوق و حیثیت بازماندگانش و در درجه سوم تادیب نشدن و گستاخی و خلاف های بیشتر دل آرا در زندان است که نه تنها مادر ما بلکه دل آرا هم تا حدی قربانی این رفتارهای ناپسند خواهد بود زیرا آنان (خانواده دل آرا و وکیل) استفاده از فشار تبلیغاتی ماجرا را بر احقاق حق ما از طریق یک دلجویی لفظی ترجیح داده اند.»

به خوبی واضح است که دل آرا نیز به دلیل همین فشارهای رسانه ای و دروغ پردازی شبکه های اجتماعی و وکیل خود نتوانست راهی به بخشش خانواده مقتول پیدا کند و سرانجام قصاص شد اما افرادی که خود را به ظاهر دست طرفدار نجات افراد از اعدام نشان می دهد از این ماجرا درس عبرت نگرفتند.

آیا کمپین ها واقعا می خواستند «ریحانه» را نجات دهند؟

از گوشه و کنار زمزمه ها و اخباری به گوش می رسید که همزمان با اجرای حکم جباری قرار بود حکم اعدام دو نفر دیگر نیز به اتهام قتل عمد اجرا شود.

ولی آن دو نفر دیگر به تلاش های قوه قضائیه و خانواده قاتل مورد عفو خانواده مقتولین قرار گرفته و هم اکنون نیز در قید حیات هستند؛ کسانی که نه پرونده هایشان رسانه ای شد و نه از آنها قهرمان داستان های جنایی ساخته شد.

اما حمایت ها از جباری نیز مانند پرونده سکینه آشتیانی و دل آرا دارابی بهانه ای برای برخی فعلان حقوق بشری شد تا با توسل به آن به جمهوری اسلامی حمله کنند.

از همان روزهای ابتدایی پرونده جباری شایعه مرتبط بودن خانواده سربندی با دستگاه های امنیتی به همین هدف از سوی مصطفایی وکیل اول جباری منتشر شد تا بتوان افراد مخالف نظام ایران را نیز وارد معرکه کند.

داریوش سجادی مشاور سابق کروبی که هم اکنون در آمریکا اقامت دارد در صفحه اجتماعی خود پس از اجرای حکم اعدام جباری نوشت: «بعد از قصاص «ریحانه جباری» مرثیه های معناداری در رثای وی دنیای مجازی را پر کرد... هر چند معتقدم ریحانه جباری قبل از آنکه توسط خانواده مقتول قصاص شود قربانی مدافعین دروغین شد!»

وی در ادامه با نکته قابل تاملی در راستای هدف واقعی حامیان جباری اشاره کرده و می نویسد: «بخش عمده ای از مدافعین دروغین «ریحانه» مخالفین جمهوری اسلامی و ایضاً مخالفین وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی و ایضا مخالفین هر کدام از منسوبین قبلی و فعلی آن وزارت خانه بودند که تنها به اعتبار سوابق پیشین مقتول در وزارت اطلاعات به دروغ خود را پشت ریحانه پنهان کردند تا از این طریق کینه های خود را با سوء استفاده از پرونده ریحانه تخلیه کنند.»

این افشاگری صریح یک چهره خارج نشین دیگر جای سوال باقی نمی گذارد که مقصران اصلی اجرای حکم قانونی ریحانه جباری و ناکام ماندن تلاش های دستگاه قضایی برای گرفتن رضایت چه کسانی بوده اند؟

بدون شک پرونده ریحانه جباری آخرین پرونده ای نیست که اینگونه مورد سواستفاده رسانه های ضدانقلاب و افراد خاص قرار می گیرد و بعدها نیز پرونده قتل دیگری سوژه تراژدی سازی این جریان ها قرار خواهد گرفت.

اما سوال واقعی این است که چند روز بعد خانواده جباری بیشتر از خود سوال خواهند که چه کسانی باعث شدند خانواده مقتول رضایت ندهند؟ حتما مرور برخی اخبار سال های گذشته، اظهارات افرادی نظیر مصطفایی که این روزها بدون دغدغه در خارج از کشور زندگی می‌کنند و همچنین مرور کمپین های حمایت از دخترشان آنها را در دستیابی به جواب این سو

گروه بین‌الملل لوکسترین ها- از مشرق منطقه کشمیر واقع در شمالی ترین نقطه شبه‌قاره هند، با جمعیتی بالغ بر 10 میلیون نفر و وسعتی معادل 220 هزار کیلومتر مربع قاطبه‌ای 90 درصدی از مردم مسلمان را در خود جای داده است. تابستان امسال در پی بارش شدید باران از روز نخست ماه سپتامبر (10 شهریور) به مدت قریب به یک هفته، رودخانه اصلی این منطقه طغیان کرد و سیلی بی سابقه را در تاریخ 100 ساله اخیر این منطقه رقم زد. شهر "سرینگر" مرکز این منطقه با جمعیتی بالغ بر یک میلیون نفر، عملا به زیر آب رفت و تنها بخش ها کوچکی از این شهر از سیل در امان ماند. ارتفاع آب در برخی مناطق شهر به 3 متر رسید و مردم بی پناه برای نجات جان خویش ناچار به طبقه های فوقانی منازل خود رفتند و بعضا روزهای متمادی را گرسنه و تشنه در انتظار کمک ماندند.

نمایی از منطقه "جواهر نگر" در شهر "سرینگر" قبل و بعد از وقوع سیل
 

اوضاع در مناطق روستایی و دور افتاده به مراتب بدتر گزارش شد. روستاها و مناطق دور افتاده متعددی با وجود گذشت یک هفته از توقف بارندگی هنوز در محاصره کامل آب قرار داشتند. 2600 روستا به زیر آب فرو رفت و منابع رسمی تعداد کشته شدگان را بیش از 500 نفر تخمین زدند، لکن هنوز هزاران نفر در پی سیل مفقودالاثر بودند. جریان شدید سیل در برخی مناطق باعث شد تا جنازه های قربانیان، کیلومترها دورتر پیدا شود. آمار غیر رسمی از گروه های نجات مردمی در داخل کشمیر، از تخریب بیش از 300 هزار واحد مسکونی (بصورت کامل یا جزیی) حکایت داشت. برآوردها از حجم خسارات مالی وارده، رقمی معادل یک تریلیون روپیه (بیست میلیارد دلار) بود.

مردم کشمیر در تلاش برای نجات جان خود

در چنین شرایطی تمرکز کمک رسانی دولتی و رسمی هند در منطقه کشمیر بر روی توریست های خارجی و نیروهای ارتشی، خشم شدید مردم کشمیر را به دنبال داشت. بار اصلی کمک رسانی در منطقه کشمیر بر عهده گروه های مردمی بود و فرآیند کمک رسانی رسمی عملا بسیار محدود گزارش می‌شد. این امر باعث شده بود در برخی مناطق، مردم سیل زده بجای پذیرش کمک های دولتی از شدت خشم اقدام به واکنش نسبت به این کمک ها کنند.

دولت هند، ایالت "جامو و کشمیر" را در تا 6 ماه دیگر، ایالت بحران‌زده اعلام کرده است. آغاز فصل سرما به دلیل شرایط کوهستانی و تخریب شدید صورت گرفته، شرایط بشدت سختی را پیش روی مردم کشمیر قرار داده است. در سطح بین المللی نیز سفیر آمریکا در هند اعلام کرد که مبلغ 250 هزار دلار به سازمان های مردم نهاد هندی که در کشمیر مشغول به فعالیت هستند کمک مالی خواهد کرد. همچنین رئیس هلال احمر کشور امارات اعلام کرد که بزودی محموله کمک های انسانی را به کشمیر اعزام خواهد کرد. پس از تخریب گسترده صورت گرفته در پی زلزله سال 2005 میلادی، گروه تبشیری مسیحی در منطقه کشمیر مشغول به فعالیت شدند. مطابق اخبار واصله، در حال حاضر نیز این گروه با حمایت های مالی بین المللی بشدت مشغول به فعالیت در منطقه کشمیر هستند.

از جمعیت تقریبا 10 میلیونی مسلمانان کشمیر، چیزی معادل یک میلیون نفر را پیروان مکتب اهل بیت تشکیل می دهند که بعنوان اقلیت سیاسی-اجتماعی شناخته می شوند. شیعیان کشمیر در شرایط عادی نیز از محرومیت رنج می برند و این اوضاع در شرایط بحرانی وخیم تر است. بخش قابل توجهی از شیعیان در مناطق روستایی دور افتاده و محروم زندگی می کنند و سیل عملا هرآنچه را که این افراد در اختیار داشتند با خود برده است. متاسفانه در برخی مناطق هنوز هیچ گونه امداد جدی به شیعیان محصور در سیل صورت نپذیرفته است. گزارش های میدانی از گروه های فعال در منطقه، شرایط این روستاها را بعد از سیل به شرایط روستاهای طاعون زده تشبیه کرده‌اند. سیل به همراه گل و لای تمامی مایملک مردم روستا را با خود برده است.

به نظر می‌رسد شرایط وخیم انسانی در منطقه کشمیر که از نظر خبری تحت تأثیر واقع حساس و پر اهمیت کشور عراق قرار گرفته است، نیازمند توجه جدی از سوی تمامی نهادهای رسمی و غیررسمی در داخل جمهوری اسلامی ایران است. مردم کشمیر از دیرباز، خود را از نظر فرهنگی با نام "ایران صغیر" به دنیا معرفی کرده‌اند و در طول تمامی سال‌‌های پس از انقلاب اسلامی ایران نیز مردم مسلمان کشمیر اعم از شیعه و سنی از محبین و دوست‌داران انقلاب و امام و رهبری شناخته می‌شوند. این همه در کنار شرایط بحرانی منطقه و دشمنی که به دنبال ترسیم جنگ طایفی شیعه و سنی در غرب آسیا است، بیش از پیش بر اهمیت نقش‌آفرینی فعال نهادهای رسمی و غیررسمی جمهوری اسلامی ایران در حوزه بحران‌های انسانی، نظیر آن‌چه در کشمیر رخ داده است، تأکید دارد.

بسیاری از مردم کشمیر، تصاویر امام خمینی و رهبر انقلاب را به خانه‌های خود آویخته‌اند

ارتباط میان ایران و منطقه کشمیر تا جایی است که كشمیر در شعر "اقبال لاهوری" و دیگران "ایران صغیر"معرفی شده است و مردم این منطقه به ایرانیان علاقه خاصی دارند. "ایران صغیر" بودن كشمیر، علل و اسناد تاریخی نیز دارد. کشمیر دو بعد مهم از هویت خود را مدیون ایران است: نخست، دین و دوم، فرهنگ. "حسین قلبی رضوی" از فعالان فرهنگی کشمیر می‌گوید: "سنی‌ها ما را متهم به آتش‌پرستی می‌کنند، که علت آن هم گرامی داشتن نوروز است. البته مراسم نوروزی كه بین شیعیان كشمیر رواج دارد، با مراسم نوروز در ایران متفاوت است. فرقش در این است که نوروز ما هر سال در 21 مارس برگزار می‌شود. در تقویم ایران، این تاریخ اول فروردین و آغاز سال نو است، ولی شیعیان کشمیر نمی‌دانند این سال نو یعنی چه. در کشمیر، رنگ مذهبی نوروز بیشتر مشهود است. در ذهن شیعیان این منطقه، اینطور جای گرفته است كه 21 مارس، همان تاریخ 18 ذیحجه است كه عید غدیر بوده است."

"قلبی رضوی" در ادامه تصریح می‌کند: "مردم کشمیر از لحاظ رنگ و نسل شبیه ایرانی‌ها هستند. از لحاظ دین و مذهب نیز بسیار به هم نزدیك هستیم. ساداتی که از ایران به کشمیر رفته‌اند، نزد شیعه و سنی به یک اندازه مورد احترام هستند. بسیاری از سنی‌های این‌جا هم از سادات هستند. فامیلی‌های "كرمانی"،"سمنانی"، "گیلانی" و نظیر این‌ها در کشمیر زیاد داریم كه اصالتاً ایرانی هستند. كل سادات كشمیر هم بلا استثناء ایرانی هستند. لذا از لحاظ دین و فرهنگ، كشمیر به "ایران صغیر" معروف شده است."

راهپیمایی مردم کشمیر در اعتراض به جنایات داعش و در حمایت از رهبر معظم انقلاب و سید حسن نصرالله

از حدود پانزده هزار روحانی که در کشمیر هستند، تعداد زیادی از روحانیان حوزه قم هستند. تعدادی از این روحانیون نیز در ایران مشغول تحصیل هستند. مردم کشمیر عاشق انقلاب اسلامی ایران، امام خمینی و رهبر معظم انقلاب هستند و با گذاشتن عکس امام و رهبری در مغازه‌ها و دیوارها و برافراشتن پرچم ایران، عشق و علاقه خود را به انقلاب ایران نشان می‌دهند.